Bijzondere ontmoetingen in Frankrijk

Saint-Maurice vlakbij Dance, 15 juni 2007,


Dag lieve allemaal,

We zijn alweer een week in Frankrijk al lijkt het in onze beleving al veel langer. Vorige week donderdag hebben we vanuit Maastricht de trein genomen naar Parijs. Raar was het om zomaar ineens in Frankrijk te zijn. Het ging zo snel, kaartje en een welverdiende reep chocola kopen in Maastricht en 3 uur later uitstappen op Paris-Nord. We hebben er een heerlijke avond gehad met Christophe en Delphine, het Franse stel dat de meesten van jullie wel kennen van de bruiloft. Super om zo onverwacht binnen te kunnen vallen en dan zo warm ontvangen te worden. De volgende dag ging de treinreis naar Cluny, in de buurt van Dijon waar we onze pelgrimstocht nog diezelfde dag konden voortzetten. Het lijkt wel of het lopen sinds we in Frankrijk zijn lichter wordt. De rustdag van vandaag was echter geen overbodige luxe. Marianne heeft een kleine teen die tot voor kort meer op een bifiworstje leek dan op het lieve roze aanhangsel dat je aan een voet verwacht

Het is erg mooi om hier te zijn met z`n drietjes. De dagen rijgen zich aan een met bijzondere ontmoetingen. In het ogenschijnlijk uitgestorven Ouroux bijvoorbeeld bleken alle drie de gîtes volgeboekt en schoot een bargast te hulp. Hij vroeg om twintig minuutjes respijt, want zijn huis was ‘une bordèle’. Een half uur later kwam hij ons halen: terwijl zijn beste vriend de laatste vaat wegwerkte, maakte hij met Marianne zijn eigen bed voor ons op, hij zou die avond op de bank slapen of niet thuis slapen, want zo zei hij veelbetekenend: `het was zaterdag en hij ging stappen’. Zijn hond ging met hem mee maar moeder de kat bleef gezellig bij ons achter met haar net geworpen nest.

Een dag later zouden we zoals het hoort op een camping staan op de Col des Echarmeaux. De camping, die duidelijk stond aangegeven op de kaart, bleek echter diep in het dal achter de net door ons bedwongen col te liggen, kilometers van de route. Onze teleurstelling bleef niet geheel onopgemerkt. De moeder van een vrouw van middelbare leeftijd zou ons wel even naar de camping rijden. We verwachten een oma aan te treffen, maar het was opnieuw een vrouw van middelbare leeftijd die opdook. Een beetje nieuwsgierig merkten we op dat ze waarschijnlijk jong moeder was geworden. Inderdaad, ze bleek toen 15 te zijn en zelf kind van streng religieuze ouders. Van haar korte jeugd was niet veel overgebleven, maar na een aantal moeilijke jaren, slaagde zij er wonderwel in om haar dochter, grotendeels zonder man op te voeden en een goede baan te vinden in Lyon. De volgende ochtend zette ze ons tegenover haar huis af bij Hotel des Nations, terwijl dikke druppels voor het eerst uit de lucht vielen. Het werd koffie met gebak in het hotel terwijl de hoteleigenaresse die rond de 55 haar droom waarheid maakte en een hotel was gestart, Mare vermaakte. Mark belde voor de avond het enige hotel op de route, maar vond 95 euro toch te veel, hoewel er voor die dag flink was gesponsort. Hij kreeg van de hoteleigenaar het teleoonnummer van man en vrouw die wel vaker gestrande pelgrims verzorgden. ‘Chez nous on paie pas’, bij ons betaalt men niet, zei Claude, de man, even later door de telefoon, ik ben blij dat ik een groot huis heb en pelgrims zijn er van harte welkom. Zijn bijzonder aardige vrouw Hélène had nog tegen hem gezegd dat het kind natuurlijk 10 jaar was en niet 10 maanden zoals hij had uitgelegd na het telefoongesprek. Toen hij had herhaald dat ‘le bébé’ toch echt 10 maanden oud was, noemde ze ons ‘fou’ oftewel knettergek. Gek of niet, het was erg gezellig met hun en overweldigend aangenaam op hun gerenoveerde boerderij. We pasten met z’n drieën in het bad, werden getrakteerd op heerlijk eten en goede wijn. De specialiteit van het huis, canabis, kregen we niet geserveerd. Vermoedelijk zagen we er te sportief uit...

Het lijkt zo normaal en vanzelfsprekend dat we deze en andere mensen ontmoeten die ons verder helpen, bij hen thuis uitnodigen om te blijven eten en slapen. Af en toe beseffen we daadwerkelijk hoe bijzonder de ontmoetingen zijn en wat de Camino de Saniago en Mare met mensen doet. Dat Mare met ons mee is maakt de reis speciaal en draagt, denken wij, ook bij aan de hartelijkheid waarmee we worden ontvangen en de snelheid waarmee we even worden opgenomen in een gezin, bij een gepensioneerde antiquair of bij een Amerikaanse oma die geniet van haar rust op een hoge heuvel. Zoveel reacties roept ze op en ze zijn bijna altijd heel positief. Mare zelf lijkt ook van haar sabatical te genieten. In de doek zit ze lekker voor zich uit te kijken, sabbelt op een grasspriet of een dennenappel en slaapt als ze moe is. Bij elke pauze, voor een kopje koffie of een picknick is het feest. Dan gaat ze op pad. Eerst blijft ze een beetje bij ons in de buurt en dan als ze die heeft verkend, verdwijnt ze achter de bar, klautert een trap op of gaat achter een poes of hond aan. Af en toe kijkt ze om, als om te controleren of we nog in de buurt zijn. Prachtig om te zien, maar ook vermoeiend omdat je continu allert moet zijn. In dat opzicht is het kamperen nog het makkelijkst. Mare schuifelt over onze slaapzakken heen die bij goed weer naast de tent liggen, scharrelt wat rond de tent, of schuift aan bij de buren, we hebben geen kind aan haar.

Terugkijkend op de eerste drie weken, zijn de eerst twee weken waarschijnlijk behoorlijk zwaar geweest, maar hebben we die niet zo ervaren en is het in Frankrijk een feest om te lopen. Het landschap plooit zich prachtig over de eindeloze heuvels, de Fransen die we ontmoeten zijn open en gastvrij. Zwaar blijft het wel. Als mensen ons nog een fijne vakantie wensen, voelen we aan onze voeten dat dat niet helemaal klopt...

Op naar Le Puy en Velay! Mocht er nog iemand aan willen haken op de route, neem dan gerust de nieuwe wandelschoenen van Mark mee, als dat mogelijk is. De nieuwe hebben weliswaar de peesontsteking veroorzaakt, maar de oude vallen langzaam maar zeker uit elkaar.

We kijken uit naar jullie berichten.

Lieve groeten van ons alledrie.

ps. Als je nog wat meer foto`s wilt zien gemaakt door Bert en Jacqueline in Nederland kijk dan op: http://www.mijnalbum.nl/Uitnodiging=QEU8Q847

Limburgse vlaai en Hollandse blaren

Sittard, zondag 3 juni 2007
Hallo lieve allemaal,

Wat leuk om al die reacties te lezen.

Net op de valreep toen we Sittard wilden verlaten vonden we toch nog een internetcafé dat open was. Dus dan toch vandaag een berichtje van ons. Het gaat goed met ons. De voetjes hadden het in de nieuwe schoenen eerste dagen (40 en 32 kilometer) zwaar te verduren en na de derde dag hebben twee heerlijke dagen uitgerust op heidegebied de Campina (vlak bij Oisterwijk). Marian, Adri, Marjo en Hans liepen de derde dag met ons mee door een prachtig landgoederenlandschap en voorzagen ons van veel lekker eten, zalfjes en zalvende woorden. Marianne kreeg een paar Teva's te leen die er, voor zover dat mogelijk is bij deze sandalen, ook nog eens leuk uit zien. Daardoor hoefde ze niet op haar stijve schoenen te lopen en kon zo voorkomen dat ze een chronische peesontsteking op zou lopen.

De rustdag was dan ook geen overbodige luxe. Ook al konden we (vooral Mark) geen stap meer verzetten, het was heerlijk om even niets meer te hoeven. Vooral de achillespees van Mark was er slecht aan toe. Je zou het kunnen zien als een tegenslag maar zo voelde het niet. Het voelde als een logisch gevolg van de te grote inspanning en we hebben rustig genoten van kopjes koffie en lekker buiten zijn. Mare was ook voor het eerst een beetje ziek. Haar oogjes zaten dichtgeplakt en uit haar neus stroomde een twee-baansweg groene smurrie. Na twee rustdagen hadden we een heel aantal reddende engeltjes, vrienden en ouders met auto's, die voor ons de bagage al naar de volgende plek brachten zodat we vier dagen zonder bepakking hebben kunnen lopen. Het was erg fijn om dagen met hen op te lopen, mooie gesprekken te voeren, en lekker te picknicken in grazige weides.

Zo troffen we op ons pad heel veel lieve mensen die alles in het werk stelden om ons verder op weg te helpen. Een mooie zin uit het boek de Alchemist van Paulo Coelho kwam die dag regelmatig in mijn gedachten; 'Als je iets met heel je hart wilt dan spant heel het universum samen om dit mogelijk te maken'. Zo voelde het die dagen. Inmiddels zijn we nu alweer vier dagen op pad met bepakking en het gaat goed. We lopen lekker, rustig aan omdat de voeten en de pezen nog wel wat gevoelig zijn en zijn op zoek naar het juiste ritme. Soms is het nog net even iets teveel werken. Maar de terrasjes en kopjes koffie, de rust van het aan ons voorbijtrekkende land, de vriendelijke mensen, de blije lach van Mare, de heldere ogen van Mark, de onverwachte ontmoetingen en nog veel meer mooie en soms wat minder mooie ervaringen maken het zo de moeite waard. Onderweg ontving Mark nog een sms-je van Mark mob. Zijn collega Martijn, sms-te hem met Mark's werktelefoon, om te zeggen dat er al ruim 15.000 handtekeningentegen discriminatie in Griekenland waren opgehaald en dat de podiumacties met Chiel Beelen en Eric Corton goed waren verlopen. Ook al kan hij zijn werk goed loslaten, was hij wel erg trots op Martijn & Sebastiaan (ook een Amnestycollega) die samen met alle vrijwilligers de klus toch maar even hadden geklaard. Zonder hem. Voor het eerst in zeven jaar.

Vanavond slapen we even onder Geleen. De beoogde minicamping ligt even van het pad af, dus even dachten we dat het aardig was om Pinkpoporganisator Jan Smeets te bellen, te feliciteren en te vragen of hij niet een geschikte slaapplaats wist voor twee pelgrims bij hem in het dorp. Maar het is weekend, en we vinden vast wel een mooie achtertuin. Vannacht sliepen we bijvoorbeeld even buiten Born bij een boer en zijn familie in de tuin en vanmorgen zaten we bij hen aan de keuken tafel te ontbijten.

We slingeren nog drie dagen door het Limburgse heuvelland dat bij het verlaten van Zittert, zoals ze hier zeggen, voor het eerst de kuiten zal testen. Dan nemen we in Maastricht de trein naar Cluny, een prachtig historische stad op de Camino de Santiago ter hoogte van Dijon en trekken vandaar uit de pittige heuvels in richting Le Puy en Velay.
Als toetje voegen we nog een stukje bij uit het dagboek.


2 juni, Thorn.

In een stille theetuin kijk ik uit op een torenspits, de zon en een volronde borst van Marianne. Mare omsluit de tepel met grommende geluidjes. Van die twee gaat zo'n kracht uit. Marianne vindt haar weg als moeder op volstrekt natuurlijke manier en verbaast me elke dag opnieuw met de manier waarop ze snelheid en efficiëntie vermengt met liefde en aandacht. Mare krijgt daardoor de zorg die ze nodig heeft en veel in lijfelijk contact met ons. Tegelijkertijd kunnen we reizen, 40 kilometer op een dag lopen en ons vrijwel net zo vrij bewegen als normalen pelgrims.

Het twee natuurmensen die die dicht bij hun kern zitten, al weet weet Mare dat niet. Doordat ze niet naar de crèche hoeft en ze lekker mee kan lopen in ons dagelijks leven, bouwt ze een sterk vertrouwen op durft ze haar sterke wil in te zetten als dat nodig is. Met deze twee mensen te mogen wandelen door Europa is een voorrecht. We genieten van de stilte, het omgaan met veranderingen en tegenslagen, de natuur en de stralende blikken op gezichten van mensen die Mare vanaf borsthoogte de wereld in zien kijken. Gisteren leek het even zowaar alsof we op huwelijksreis waren. Na een lichte etappe van Weert naar Thorn (23,5 km) en een douche schoven we aan in een knus familierestaurant in het witte stadje. Het heet Drie Croonen. Na afloop kwam de chef-kok naar ons toe, drukte me twee briefjes van vijf euro in de hand en vroeg of we voor hem en zijn vrouw een kaarsje op wilden steken in Santiago. Zijn vrouw, die ons goed en bijzonder vriendelijk bediende, had hem verteld over onze reis en de site. Zij wist van mmmtrouwen.nl omdat ze de naam opschreef voor twee gasten die heerlijk ongegeneerd meeluisterden toen we Monique, zo heet de gastvrouw, uitlegden hoe we met Mare reizen. De twee gasten vielen bijna van hun stoel toen ze hoorden dat we naar Santiago lopen en probeerden met: , Met de baby?' alsnog een geruststellend antwoord te ontvangen. Wellicht iets in de trant van: 'Nee, Mare gaat niet mee natuurlijk, zij logeert bij opa en oma.' De man zag veel ellende op onze weg en maakte van zijn hart geen moordkuil. ,40 kilometer?', riep hij luid, , Wandelen?, als ik 40 kilometer fiets kunnen ze me al opvegen'. Even later leek een pelgrimstocht naar Lourdes hem ook wel wat, waarna zijn vrouw ons fijntjes toevertrouwde dat hij zijn auto altijd het liefst zo dicht mogelijk bij de Drie Croonen parkeert, om zo min mogelijk te hoeven lopen. 'Baby's van 'inboorlingen' die in doeken mee het land op worden gezeuld, zien er ook altijd gelukkig uit, dus waarom zou het ons niet lukken,' zo leek na een half uurtje rustig antwoord geven hun conclusie en ze wensten ons nog een goede reis.

Veel lieve groeten,
Mark, Marianne en Mare

en...blijf ons schrijven!