Saint-Maurice vlakbij Dance, 15 juni 2007,
Dag lieve allemaal,
We zijn alweer een week in Frankrijk al lijkt het in onze beleving al veel langer. Vorige week donderdag hebben we vanuit Maastricht de trein genomen naar Parijs. Raar was het om zomaar ineens in Frankrijk te zijn. Het ging zo snel, kaartje en een welverdiende reep chocola kopen in Maastricht en 3 uur later uitstappen op Paris-Nord. We hebben er een heerlijke avond gehad met Christophe en Delphine, het Franse stel dat de meesten van jullie wel kennen van de bruiloft. Super om zo onverwacht binnen te kunnen vallen en dan zo warm ontvangen te worden. De volgende dag ging de treinreis naar Cluny, in de buurt van Dijon waar we onze pelgrimstocht nog diezelfde dag konden voortzetten. Het lijkt wel of het lopen sinds we in Frankrijk zijn lichter wordt. De rustdag van vandaag was echter geen overbodige luxe. Marianne heeft een kleine teen die tot voor kort meer op een bifiworstje leek dan op het lieve roze aanhangsel dat je aan een voet verwacht
Het is erg mooi om hier te zijn met z`n drietjes. De dagen rijgen zich aan een met bijzondere ontmoetingen. In het ogenschijnlijk uitgestorven Ouroux bijvoorbeeld bleken alle drie de gîtes volgeboekt en schoot een bargast te hulp. Hij vroeg om twintig minuutjes respijt, want zijn huis was ‘une bordèle’. Een half uur later kwam hij ons halen: terwijl zijn beste vriend de laatste vaat wegwerkte, maakte hij met Marianne zijn eigen bed voor ons op, hij zou die avond op de bank slapen of niet thuis slapen, want zo zei hij veelbetekenend: `het was zaterdag en hij ging stappen’. Zijn hond ging met hem mee maar moeder de kat bleef gezellig bij ons achter met haar net geworpen nest.
Een dag later zouden we zoals het hoort op een camping staan op de Col des Echarmeaux. De camping, die duidelijk stond aangegeven op de kaart, bleek echter diep in het dal achter de net door ons bedwongen col te liggen, kilometers van de route. Onze teleurstelling bleef niet geheel onopgemerkt. De moeder van een vrouw van middelbare leeftijd zou ons wel even naar de camping rijden. We verwachten een oma aan te treffen, maar het was opnieuw een vrouw van middelbare leeftijd die opdook. Een beetje nieuwsgierig merkten we op dat ze waarschijnlijk jong moeder was geworden. Inderdaad, ze bleek toen 15 te zijn en zelf kind van streng religieuze ouders. Van haar korte jeugd was niet veel overgebleven, maar na een aantal moeilijke jaren, slaagde zij er wonderwel in om haar dochter, grotendeels zonder man op te voeden en een goede baan te vinden in Lyon. De volgende ochtend zette ze ons tegenover haar huis af bij Hotel des Nations, terwijl dikke druppels voor het eerst uit de lucht vielen. Het werd koffie met gebak in het hotel terwijl de hoteleigenaresse die rond de 55 haar droom waarheid maakte en een hotel was gestart, Mare vermaakte. Mark belde voor de avond het enige hotel op de route, maar vond 95 euro toch te veel, hoewel er voor die dag flink was gesponsort. Hij kreeg van de hoteleigenaar het teleoonnummer van man en vrouw die wel vaker gestrande pelgrims verzorgden. ‘Chez nous on paie pas’, bij ons betaalt men niet, zei Claude, de man, even later door de telefoon, ik ben blij dat ik een groot huis heb en pelgrims zijn er van harte welkom. Zijn bijzonder aardige vrouw Hélène had nog tegen hem gezegd dat het kind natuurlijk 10 jaar was en niet 10 maanden zoals hij had uitgelegd na het telefoongesprek. Toen hij had herhaald dat ‘le bébé’ toch echt 10 maanden oud was, noemde ze ons ‘fou’ oftewel knettergek. Gek of niet, het was erg gezellig met hun en overweldigend aangenaam op hun gerenoveerde boerderij. We pasten met z’n drieën in het bad, werden getrakteerd op heerlijk eten en goede wijn. De specialiteit van het huis, canabis, kregen we niet geserveerd. Vermoedelijk zagen we er te sportief uit...
Het lijkt zo normaal en vanzelfsprekend dat we deze en andere mensen ontmoeten die ons verder helpen, bij hen thuis uitnodigen om te blijven eten en slapen. Af en toe beseffen we daadwerkelijk hoe bijzonder de ontmoetingen zijn en wat de Camino de Saniago en Mare met mensen doet. Dat Mare met ons mee is maakt de reis speciaal en draagt, denken wij, ook bij aan de hartelijkheid waarmee we worden ontvangen en de snelheid waarmee we even worden opgenomen in een gezin, bij een gepensioneerde antiquair of bij een Amerikaanse oma die geniet van haar rust op een hoge heuvel. Zoveel reacties roept ze op en ze zijn bijna altijd heel positief. Mare zelf lijkt ook van haar sabatical te genieten. In de doek zit ze lekker voor zich uit te kijken, sabbelt op een grasspriet of een dennenappel en slaapt als ze moe is. Bij elke pauze, voor een kopje koffie of een picknick is het feest. Dan gaat ze op pad. Eerst blijft ze een beetje bij ons in de buurt en dan als ze die heeft verkend, verdwijnt ze achter de bar, klautert een trap op of gaat achter een poes of hond aan. Af en toe kijkt ze om, als om te controleren of we nog in de buurt zijn. Prachtig om te zien, maar ook vermoeiend omdat je continu allert moet zijn. In dat opzicht is het kamperen nog het makkelijkst. Mare schuifelt over onze slaapzakken heen die bij goed weer naast de tent liggen, scharrelt wat rond de tent, of schuift aan bij de buren, we hebben geen kind aan haar.
Terugkijkend op de eerste drie weken, zijn de eerst twee weken waarschijnlijk behoorlijk zwaar geweest, maar hebben we die niet zo ervaren en is het in Frankrijk een feest om te lopen. Het landschap plooit zich prachtig over de eindeloze heuvels, de Fransen die we ontmoeten zijn open en gastvrij. Zwaar blijft het wel. Als mensen ons nog een fijne vakantie wensen, voelen we aan onze voeten dat dat niet helemaal klopt...
Op naar Le Puy en Velay! Mocht er nog iemand aan willen haken op de route, neem dan gerust de nieuwe wandelschoenen van Mark mee, als dat mogelijk is. De nieuwe hebben weliswaar de peesontsteking veroorzaakt, maar de oude vallen langzaam maar zeker uit elkaar.
We kijken uit naar jullie berichten.
Lieve groeten van ons alledrie.
Dag lieve allemaal,
We zijn alweer een week in Frankrijk al lijkt het in onze beleving al veel langer. Vorige week donderdag hebben we vanuit Maastricht de trein genomen naar Parijs. Raar was het om zomaar ineens in Frankrijk te zijn. Het ging zo snel, kaartje en een welverdiende reep chocola kopen in Maastricht en 3 uur later uitstappen op Paris-Nord. We hebben er een heerlijke avond gehad met Christophe en Delphine, het Franse stel dat de meesten van jullie wel kennen van de bruiloft. Super om zo onverwacht binnen te kunnen vallen en dan zo warm ontvangen te worden. De volgende dag ging de treinreis naar Cluny, in de buurt van Dijon waar we onze pelgrimstocht nog diezelfde dag konden voortzetten. Het lijkt wel of het lopen sinds we in Frankrijk zijn lichter wordt. De rustdag van vandaag was echter geen overbodige luxe. Marianne heeft een kleine teen die tot voor kort meer op een bifiworstje leek dan op het lieve roze aanhangsel dat je aan een voet verwacht
Het is erg mooi om hier te zijn met z`n drietjes. De dagen rijgen zich aan een met bijzondere ontmoetingen. In het ogenschijnlijk uitgestorven Ouroux bijvoorbeeld bleken alle drie de gîtes volgeboekt en schoot een bargast te hulp. Hij vroeg om twintig minuutjes respijt, want zijn huis was ‘une bordèle’. Een half uur later kwam hij ons halen: terwijl zijn beste vriend de laatste vaat wegwerkte, maakte hij met Marianne zijn eigen bed voor ons op, hij zou die avond op de bank slapen of niet thuis slapen, want zo zei hij veelbetekenend: `het was zaterdag en hij ging stappen’. Zijn hond ging met hem mee maar moeder de kat bleef gezellig bij ons achter met haar net geworpen nest.
Een dag later zouden we zoals het hoort op een camping staan op de Col des Echarmeaux. De camping, die duidelijk stond aangegeven op de kaart, bleek echter diep in het dal achter de net door ons bedwongen col te liggen, kilometers van de route. Onze teleurstelling bleef niet geheel onopgemerkt. De moeder van een vrouw van middelbare leeftijd zou ons wel even naar de camping rijden. We verwachten een oma aan te treffen, maar het was opnieuw een vrouw van middelbare leeftijd die opdook. Een beetje nieuwsgierig merkten we op dat ze waarschijnlijk jong moeder was geworden. Inderdaad, ze bleek toen 15 te zijn en zelf kind van streng religieuze ouders. Van haar korte jeugd was niet veel overgebleven, maar na een aantal moeilijke jaren, slaagde zij er wonderwel in om haar dochter, grotendeels zonder man op te voeden en een goede baan te vinden in Lyon. De volgende ochtend zette ze ons tegenover haar huis af bij Hotel des Nations, terwijl dikke druppels voor het eerst uit de lucht vielen. Het werd koffie met gebak in het hotel terwijl de hoteleigenaresse die rond de 55 haar droom waarheid maakte en een hotel was gestart, Mare vermaakte. Mark belde voor de avond het enige hotel op de route, maar vond 95 euro toch te veel, hoewel er voor die dag flink was gesponsort. Hij kreeg van de hoteleigenaar het teleoonnummer van man en vrouw die wel vaker gestrande pelgrims verzorgden. ‘Chez nous on paie pas’, bij ons betaalt men niet, zei Claude, de man, even later door de telefoon, ik ben blij dat ik een groot huis heb en pelgrims zijn er van harte welkom. Zijn bijzonder aardige vrouw Hélène had nog tegen hem gezegd dat het kind natuurlijk 10 jaar was en niet 10 maanden zoals hij had uitgelegd na het telefoongesprek. Toen hij had herhaald dat ‘le bébé’ toch echt 10 maanden oud was, noemde ze ons ‘fou’ oftewel knettergek. Gek of niet, het was erg gezellig met hun en overweldigend aangenaam op hun gerenoveerde boerderij. We pasten met z’n drieën in het bad, werden getrakteerd op heerlijk eten en goede wijn. De specialiteit van het huis, canabis, kregen we niet geserveerd. Vermoedelijk zagen we er te sportief uit...
Het lijkt zo normaal en vanzelfsprekend dat we deze en andere mensen ontmoeten die ons verder helpen, bij hen thuis uitnodigen om te blijven eten en slapen. Af en toe beseffen we daadwerkelijk hoe bijzonder de ontmoetingen zijn en wat de Camino de Saniago en Mare met mensen doet. Dat Mare met ons mee is maakt de reis speciaal en draagt, denken wij, ook bij aan de hartelijkheid waarmee we worden ontvangen en de snelheid waarmee we even worden opgenomen in een gezin, bij een gepensioneerde antiquair of bij een Amerikaanse oma die geniet van haar rust op een hoge heuvel. Zoveel reacties roept ze op en ze zijn bijna altijd heel positief. Mare zelf lijkt ook van haar sabatical te genieten. In de doek zit ze lekker voor zich uit te kijken, sabbelt op een grasspriet of een dennenappel en slaapt als ze moe is. Bij elke pauze, voor een kopje koffie of een picknick is het feest. Dan gaat ze op pad. Eerst blijft ze een beetje bij ons in de buurt en dan als ze die heeft verkend, verdwijnt ze achter de bar, klautert een trap op of gaat achter een poes of hond aan. Af en toe kijkt ze om, als om te controleren of we nog in de buurt zijn. Prachtig om te zien, maar ook vermoeiend omdat je continu allert moet zijn. In dat opzicht is het kamperen nog het makkelijkst. Mare schuifelt over onze slaapzakken heen die bij goed weer naast de tent liggen, scharrelt wat rond de tent, of schuift aan bij de buren, we hebben geen kind aan haar.
Terugkijkend op de eerste drie weken, zijn de eerst twee weken waarschijnlijk behoorlijk zwaar geweest, maar hebben we die niet zo ervaren en is het in Frankrijk een feest om te lopen. Het landschap plooit zich prachtig over de eindeloze heuvels, de Fransen die we ontmoeten zijn open en gastvrij. Zwaar blijft het wel. Als mensen ons nog een fijne vakantie wensen, voelen we aan onze voeten dat dat niet helemaal klopt...
Op naar Le Puy en Velay! Mocht er nog iemand aan willen haken op de route, neem dan gerust de nieuwe wandelschoenen van Mark mee, als dat mogelijk is. De nieuwe hebben weliswaar de peesontsteking veroorzaakt, maar de oude vallen langzaam maar zeker uit elkaar.
We kijken uit naar jullie berichten.
Lieve groeten van ons alledrie.
ps. Als je nog wat meer foto`s wilt zien gemaakt door Bert en Jacqueline in Nederland kijk dan op: http://www.mijnalbum.nl/Uitnodiging=QEU8Q847
7 opmerkingen:
Leuk weer iets van jullie te horen en dat alles naar wens verloopt.Hopen dat de voeten het na zoveel training steeds beter gaan voelen. Hier gaat alles prima. Zondag zijn we met Peter Karin en Bram naar het Fochteloer veen geweest. Vandaag was het prachtig weer, na heel wat dagen met veel regen. Fijn dat jullie steeds voor de buien uitlopen. Een dikke kus voor jullie drietjes en we missen jullie wel, vooral het idee dat we zo even naar Utrecht zouden kunnen rijden om jullie te zien Pas goed op jezelf en tot horens P. en M.
Ha lieve Marianne, mark en lieve kleine Mare,
Wat heerlijk om jullie verhalen te lezen, ik zit te glunderen achter de computer! Geweldige en speciale ontmoetingen zo te lezen, wat een verrijking!!!
hier gaat alles nog steeds zn gangetje, het weekend staat weer voor de deur en ook de vakantie komt al in zicht!!! We zijn nog steeds hard aan het trainen zodat het wandelen in ladakh (hopelijk) niet te zwaar zal zijn. voor de poezen hebben we inmiddels een andere oppas gevonden, hopelijk doet ze het met net zoveel liefde als jullie destijds.
Nou lieve m&m&m, tot het volgende bericht, veel liefs,
ook van Kees,
Daphne
Oi, achei teu blog pelo google tá bem interessante gostei desse post. Quando der dá uma passada pelo meu blog, é sobre camisetas personalizadas, mostra passo a passo como criar uma camiseta personalizada bem maneira. Até mais.
Was ik toch helemaal jullie site en blog vergeten..heb in een ruk alles gelezen, het voelt of ik naast jullie wandel! Ik geniet van jullie huis en wijkje. Jullie nieuwe achterburen zijn druk aan het schilderen, opa van nr.73 heeft al kennis gemaakt, Tanja aan de zijkant heeft me een hand geschud. Onlangs op jullie terras ving ik een gesprek op in de Renstraat: 'ja, naar Santiago. Lopend met baby. Ik moet er niet aan denken!' Vrijdagavond een etentje in de Hofstraat, een kennis nodigde me uit om buren te leren kennen! Lees verder in mijn mail. Liefs, Elvira
Hi Mark en familie,
Wat heerlijk om jou met de jouwen zo helemaal peaceful te zien! Zo zie ik je eens van een heel andere kant: niet rennend, vliegend, bijna overlopend van creatieve leuke en zeer tijdrovende projecten op het werk maar zittend in het gras of staand met je roze meisje op je buik. Dat alle tijd en ruimte een hele andere dimensie voor jou en de jouwen mag hebben, elke dag van jullie reis - het ziet er allemaal even mooi en liefdevol uit. Tot spreeks over een lange tijd, Marietje
hallo mmm.
We zijn even in Zwolle nadat we de lader aan Ike hebben afgegeven. Jeroen zit nu bij mij op schoot voor de computer en wil jullie de groeten doen. Hij nwas vanmiddag ziek uit school gekomen, maar is nu weer helemaal beter. Jasper is bijna jarig dus dan hebben we een feestje. Vandaag jullie kaart gekregen, fijn dat het zo goed gaat. groeten van iedereen uit Zwolle en van ons. Liefs P. en M.
ieve Mark, Marianne en Mare,
Jullie zijn al weer drie weken verder na jullie laatste bericht. Wat een gastvrijheid van die fransen, mooi om te horen.
Hou vol zou ik zeggen. Het klinkt als een onvergetelijke ervaring maar ook als een zware onderneming. Zorg dat je je lichaam niet te veel teistert, daarvoor is het te waardevol. Je hebt er maar 1 van.
Ik ben zelf net terug uit Moskou voor werk, inspirerende gesprekken en een gekke stad, een soort hypercorrectie na magere jaren. De vrouwen lopen er allemaal bij als Koernikova en autos zijn zo ongeveer alleen maar mecredes sportcoupes, en dan een hele stad vol (niet gelogen). Rijk of arm, geen middenweg. Cartierwinkels of de markt, geen H&M of C&A.
Geniet van jullie tocht. Ik denk vaak aan jullie.
Dave
Een reactie posten