De Chemin!

Morgen gaan we Spanje in!
Toch een raar idee dat we te voet heel Frankrijk doorkruist hebben. Het voelt als een nieuw begin. We zijn gisteren aangekomen in St-Jean-Pied-de-Port en hebben vandaag een rustdag. St-Jean-Pied-de-Port is een prachtig oud stadje waar veel toeristen rondlopen en ook veel pelgrims. Hier komen verschillende pelgrimsroutes samen en er zijn ook veel pelgrims die hier beginnen. Spanje schijnt heel anders te zijn en veel drukker. We gaan het ervaren.
Het was een prachtige ervaring om zo te voet door Frankrijk te trekken. Een heel bijzondere manier om een land te leren kennen (en ook jezelf!). Soms denk ik terug aan bepaalde momenten op onze tocht en dan vind ik het zo'n raar idee dat dat allemaal onderdeel uitmaakte van één reis.

Inmiddels zijn we 2 maanden op pad en begint het me toch wel duidelijk te worden dat dit echt iets anders is dan gewoon 3 maanden lekker wandelen. Een aantal dagen geleden had ik het er met Mark over dat deze reis echt iets anders is. Wat ik verwachtte te vinden: rust, ruimte, de blijheid en lichtheid die ik ervaar als ik in de bergen wandel, vind ik niet op die manier. Het is een echte pelgrimstocht met daarin alle aspecten van het leven die zich elke dag weer aandienen. In elke dag ligt blijheid en lichtheid besloten maar ook pijn en afzien. Alles dient zich aan en verdwijnt weer. En dat is het leven. Iets wat ik al wist maar wat me nu weer zo helder wordt aangeboden. En zo lopen we samen met z'n drietjes de camino.

Mark schreef er het volgende stukje overeen stukje over:

13 juli 2007
Pourquoi le chemin?
Gisteren vertaalde Jean-Luc, een educateur die op kamp was met 6 'moeilijk opvoedbare' kinderen en 3 collega's de zin ' Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan' voor me. Pourquoi faire simple, quand on peu faire compliqué. Die uitdrukking slaat op mij. Vroeger schaamde ik me ervoor maar ik kon en kan niet anders. En nu, hier in Eauze, op het terras van café commercial met een rood Livre d' or met een coquille Saint Jacques erop geplakt en de vraag Pourquoi le chemin erop geschreven weet ik het: achter de inspanning, de zeetdruppels, de uitdaging, de zoektocht ligt voor mij soms -zeker niet altijd- want het spreekwoord is niet voor niets anders van volgorde, inzicht. Het wandelen van het pad en het beantwoorden van de vraag: Waarom het pad? heeft daar namelijk mee te maken. Ik loop het pad omdat ik daardoor aan den lijve ondervindt dat alles verandert. Pijn komt, pijn gaat, regen komt, zon verschijnt en juist in de wetenschap schuilt de sleutel tot rust en geluk. Het doormaken van die veranderingen op het pad sterkt mijn basis van liefde en vertrouwen.


En hier nog een anders stuk wat Mark schreef over de engel die we mee dragen onderweg

Engel

Een vrouw kwam verrukt op ons aflopen en vroeg me zacht maar vastberaden of ze Mare, die haar vanaf mijn borst toelachte, mocht kussen. 'Elle doit de venir de "la haut"' zei ze terwijl ze Mare's blonde kopje krullen nog tussen haar handen hield. Ik antwoordde: 'Elle vient de "La Hollande"'.
Er loopt een engel met ons mee. Deze ontmoeting vond plaats Espaillon op 30 juni. Twee weken eerder op 14 juni liepen we, na al dagen te hebben gemazzeld met de marineblauwe donderwolken waar we tussendoor wisten te lopen, in de stromende regen St Jean St Maurice sur Loire binnen. Het ongetwijfeld prachtige plaatsje dat niet de minsten in zijn naam wist verwerkt; nl. één van de grote rivieren van Frankrijk en de schrijver van het vierde evangelie, bleek uit niet veel meer te bestaan dan een uitkijktoren en een levendige bakkerij. Maar dat wisten we nog niet toen we droogdrupten bij de bakker. De bakkersvrouw adviseerde ons om met het slechte weer te overnachten bij een eenvoudige 'chambre d' hotes, zeg maar een bed en breakfast, even buiten het dorp en niet gebruik te maken van de volgens haar te dure accomodaties in het plaatsje zelf. Ze belde naar de locatie en 10 minuten later stond Doninique, een fransman van onze leeftijd met zachte ogen en een bos krullend haar voor de deur om ons in zijn auto naar zijn huis te brengen. De volgende dag scheen de zon weer en konden we pas goed zoen hoe mooi de plek was. Het huis ligt op een heuvel met prachtig uitzicht en is zo uitnodigend ingericht dat we besloten onze rustdag een dag te vervroegen. Als enige gasten was er tijd en aandacht voor een goed gesprek. We ontdekten dat Nathalie twintig jaar in een fabriek had gewerkt waat ze tanks in elkaar zetten, op aandringen van haar ouders die net als andere ouders in Rouen hun kinderen zo verzekerden van levenslange goede verdiensten. Drie jaar geleden kon ze met een goede regeling vertrekken en werken aan wat ze werkelijk wilde; het opzetten van een B&B. Haar en ook zijn gastvrijheid zijn aangeboren. Wat er van een regenbui al niet komt.

Twee dagen later zouden we onze tent opslaan op het tennisveldje van Charlain d' Uzore. De vrouw in de auto die we hadden aangehouden verzekerde ons dat we bij het huis 10 meter verderop konden bellen met de burgemeester van het piepkleine dorp voor akkoord. Een meisje van ongeveer 15 deed open, bood aan onze flessen te vullen en zei dat het akkoord van de burgemeester niet nodig was. We zaten nog te genieten van de citroenlimonade en de kersen die ze ons aanbood toen een jonge moderne vrouw binnenkwam. Ze kwam het meisje betalen dat haat oppas bleek te zijn. Misschien lag het aan de grote zweetplek die zich tussen de rug van Mare en mijn borst op mijn shirt had gevormd, maar ze stelde spontaan voor om bij haar thuis even te douchen. In het huis bevond zich een bad waarin wij helemaal gelukkig weelden. Eenmaal in de kleren bleek het te stortregenen. We trokken een beetje beteuterd, maar vertrouwend op onze veerkracht, onze schoenen weer aan, maar werden vriendelijk verzocht aan te schuiven voor het avondeten en ze hadden ook nog een plekje voor ons om te slapen.

En zo ontmoeten we ook Viviane en Andre waar we een avond en ochtend werden opgenomen alsof we hun kinderen waren. Maar dat verhaal komt later misschien want ik ga nu eten.

Heeeeel veel liefs van ons drie onderweg op de Chemin!